bulutlar
oturuyorum deniz kıyısının en ücra köşesinde bulunan kayaya. gün doğumu yakın. gecenin o koyu karanlığı günün her tonuna yerini bırakmaya hazır. bir sigara yakıp içime çekiyorum. dumanı dağılıyor efkarımla göğün yüzüne. bulutları seyrediyorum. her gökyüzüne bakışımda çocukluğuma dönüyorum. bir elin beş parmak sayısını geçmeyecek kadar mutlu olamasamda iyi hissettiğim anılara. herkesin vardır küçükken kötü şeyler yaşadığında kaçıp gitmek istediği yerler. ben odamın güneş almayan en karanlık köşesine oturur, dizlerimi karnıma çeker kendimi bulutların üstünde hayal ederdim. hayır burda değilim. burda değilim. bulutları düşün. bembeyaz bulutları. her şey olup biterken bulutların üstünde olurdum. herkes kafası güzelken çıkar göğe. sadece ben kafam bozukken çıkardım. hiç kötü şeyler olmazdı orda. insanlar iyiydi, kavga gürültü yoktu. bir sürü arkadaşım vardı. evcilik oynayarak büyüyen bir çocuk da değildim. doğup büyüdüğüm mahallede ki tek kız olmanında etkisi büyük erkeklerle top peşin...