vertigo
bir abimiz var. hasta. yani vertigo. aşırı baş dönmeleri yaşar. düşer olduğu yere. kalktığında "sanki ayaklarımın altından çekiliyor yer, havada asılı kalıyorum, yer çekimine meydan okuyorum." diyor. içimden "abim" diyorum, "galiba benim ruhumda seninle aynı kaderi paylaşıyor, ayıkken sarhoş gibiyim. ataklar vurduğunda düşüyorum olduğum yere. seninle tek farkımız ben havada değil, geçmişle gelecek arasında asılı kalıyorum. bugünü yaşayamıyorum." diyorum. aklımdan bu cümleler geçerken sırıtıyor yandan yandan sanki her şey yolundaymış gibi. "ne düşünüyorsun yine kara kız?" diyor. dalıyorum. o iki kelime beni çok eskilere götürüyor. dayım geliyor gözümün önüne. o boyuyla posuyla "kara kızım benim" dediğini ardından güldüğünü görüyorum. rüzgar kokusunu çalıyor burnuma. babama kızgın bile olsam ondan sonra aşık olduğum tek adam dayımdı. hep kara kızım derdi bana. onun o kocaman göbeğinde televizyon karşısında kalp atışlarını dinleyerek uy...