ruh
orası burası yırtılmış bir kağıda yazıyorum bunları bana yeniden kağıdı kalemi elime aldırana inat. bu sefer o kara kaplı deftere değil. bu sefer en az benim kadar paramparça olmuş bu kağıda yazıyorum. neresine sığacak, nereye kadar dökebileceğim içimi bilmiyorum. çünkü eksik parçaları tıpkı ruhum gibi. gecenin karanlığı gözünü dikti üzerime. ışık açmak gelmiyor içimden. içimin karanlığı dışa vuruyor artık. yeniden. ne yazmalıyım, ne söylemeliyim bilmiyorum aslında. sadece yazmak geliyor içimden. uzun zamandır yazmadığımdan çok daha uzun. neresinden başlayacağımı da bilemiyorum. zaten kağıdın neresinden başladım, bunları temize geçerken nasıl okuyacağım, bunları da bilmiyorum. akreple yelkovan 2.48'i gösteriyor. yeterli sigaram var. arkama bakmadan kaçtığım şehrim ve kaçarken ruhumu ruhuna bıraktığım değil, sakladığım adam uyurken tam yeri tam zamanı yazmak için. sakladım, çünkü kaçmam gerekiyordu, ki biliyordum sadece onun yanında zarar görmezdi ruhum. çünkü bilir nelerden kaçtı...