bulutlar

oturuyorum deniz kıyısının en ücra köşesinde bulunan kayaya. gün doğumu yakın. gecenin o koyu karanlığı günün her tonuna yerini bırakmaya hazır. bir sigara yakıp içime çekiyorum. dumanı dağılıyor efkarımla göğün yüzüne. bulutları seyrediyorum. her gökyüzüne bakışımda çocukluğuma dönüyorum. bir elin beş parmak sayısını geçmeyecek kadar mutlu olamasamda iyi hissettiğim anılara. herkesin vardır küçükken kötü şeyler yaşadığında kaçıp gitmek istediği yerler. ben odamın güneş almayan en karanlık köşesine oturur, dizlerimi karnıma çeker kendimi bulutların üstünde hayal ederdim.
hayır burda değilim.
burda değilim.
bulutları düşün.
bembeyaz bulutları.
her şey olup biterken bulutların üstünde olurdum. herkes kafası güzelken çıkar göğe. sadece ben kafam bozukken çıkardım. hiç kötü şeyler olmazdı orda. insanlar iyiydi, kavga gürültü yoktu. bir sürü arkadaşım vardı. evcilik oynayarak büyüyen bir çocuk da değildim. doğup büyüdüğüm mahallede ki tek kız olmanında etkisi büyük erkeklerle top peşinde koştururken dizlerim yara bere eve gelmemde. kimse bilmezdi bulutlara erişebildiğimi. kimi istersem ben çıkarırdım onları oraya. bulutlar benimdi. evimdi. herkesi çıkarsam bile kimsenin haberi olmazdı. beni üzdüklerinde ağlamak yerine önce bulutlara sonra yüzlerine bakıp gülümserdim. benim dünyamda kötü değillerdi çünkü. hemen orada affederdim onları. tüm bunları düşünürken sigaramın bittiğini fark edip yenisini yakıyorum. tüm renklerin bir arada oluşunu seyrediyorum. bu boktan dünyaya göre fazlasıyla güzeller bence.
güneş tam anlamıyla kendini gösterene kadar 4 saat geçmiş. tenime vuran sıcaklıkla düşüncelerimden sıyrılıp gerçek dünyaya dönüyorum. sırtımdaki ağrıyı hissedebiliyorum. yavaşça doğruluyorum saatler önce oturduğum yerden. bir gecenin daha sonuna geldik. lakin günü dolu dolu nasıl yaşayacağımı hala bilmiyorum. ortalama 70 yaşına kadar yaşar bir insan. istisnalar kaideyi bozar. bir yıl 52 hafta. 365 kere güneşin doğup batışı. her hafta 7 gün. 70 yıl 25.550 gün. her doğan günde sabahın cin vaktinde kalkıp okula veya işe gitmek ya da evde kalıp evden gidenlerin dönüşünü beklemek dolu dolu yaşamaktan sayılmaz. koyun olup çobanın ve köpeklerinin kurallarına uymak, her allahın günü deli gibi ne bulursan içmek, düzensiz uyumak, ilaçlar, asla mutlu olamadığın ilişkiler, aklına her eseni yapmak, güneşin doğuşunu izlemek.. bence bunlardan hiçbiri yaşamaktan sayılmaz. yaşamak diye bir şey yok. her geçen gün dolu dolu ölmek var. kumsala iniyorum. bir evim olduğunu hatırlayıp suda ıslana ıslana yolunu tutuyorum. yeni bir şeyler beynimde parmak kaldırıp öne çıkana kadar düşünüyorum. bugün ne yaparsam dolu dolu ölebilirim?

Yorumlar

  1. Unknown13 Ağustos 2017 16:36

    Devam et. Yaşamaktan vazgeçtiğin gibi yazmaktan vazgeçme

    YanıtlaSil
  2. Unknown13 Ağustos 2017 23:11

    mükemmel

    YanıtlaSil
  3. Unknown13 Ağustos 2017 23:43

    Sigara içerek okumak neye dahil bilmiyorum neyse ellerine sağlık dostum devam et yazmaya

    YanıtlaSil
  4. Unknown14 Ağustos 2017 14:34

    Sakın yazmayı bırakma, gerçekten çok iyi

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

bitti

nereden başlasam, nasıl başlasam bilmiyorum. belki de korkuyorum başlayamamaktan, başladığımda bitirememekten. ilk defa ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi, ne anlatacağımı bilmiyorum. mutluyken yazamazmış insanlar. mutlu gibi görünüp, içinde mutsuz olanlardanım ben. içi yangın yeri olanlardan, enkaz altında kalanlardan. o kadar alışmışım ki düzensizlik içinde bir düzen kurma çabasında olmaya, her şey düzene girmeye başladığında "noluyoruz ulan?" diye tepki veriyorum ister istemez. unutmak istiyorum. geçmiş günlerde canımı yakan, beni enkaza çeviren her şeyi unutmak. unutuyorum da. ama bu şehrin her bir metrekaresinde, yaktığım her sigarada, duyduğum her cümlede, baktığım, gördüğüm her nesnede yeniden hatırlıyorum enkazlarımı. bazen kendimi bir yerlere odaklanmış halde buluyorum. o anlarda ben, ben olmuyorum. sanki ruhum çıkıyorda, bedenim öylece bütün düşüncelerle kalıyor gibi. nefes almak için çıkıyor dışarı. o bir iki dakikalık her şeyden uzaklaşmış olmanın huzuruyla geri dönüy...
Devamı

erkekler ağlamaz

Resim
"Hani erkekler ağlamazdı abi?" "Ben sana erkekler ağlamaz demedim ki. Erkeklerde ağlar ama gizli gizli." "Hıçkırıkları kendini ele verdi. Biliyor musun abi? O an gitmek istemedim yanından. Onunla beraber tüm dünyaya söverek ağlamak istedim." "Seni ağlatan bütün nedenlerin amına koyayım! Bak ben ne olursa olsun yanındayım!" Yapamadım. "Neden?" "Daha önce hiçbir erkeği ağlarken görmedim ki abi." Normal bir insanın ağlaması gibi değildi. Yıllardır içine akan bütün acıları gözlerinden sel olup aktı sanki. Oysa ben ruhunu iyileştirebilirdim eğer sihirli değneğimi kaybetmeseydim. Susma abi! Her allahın günü başımın etini yerken en ihtiyacım olduğu an susma! "Peki abim. Sen içinde ki çığlıkları dışına bir kaç damla göz yaşıyla atmaya çalışıp nil nehrini odana taşırken ağlamasına üzüldüklerinde düşündü mü bunları senin için? Herkes sıra sana geldiğinde kaybetmedi mi sihirli değneğini?" Her zaman olduğu gibi yine ha...
Devamı

tehlikeli oyunlar

neresini sevmeliydim bu hayatın? boktan gidişatını mı? ya da kendinden soğutuşunu? belki de yoruşunu? ne kadar hızlı yürüsem, açtığım o hareketli son ses müzik morfin gibi damar yolu yerine kulaktan girsede beynime, olmuyor. kafamda ki hiçbir ses güzel notalara bürünüp bokunu çıkarana kadar dinleyebileceğim bir şarkı haline gelmiyor. koşarcasına yürümekten tüm vücudum ruhumun hayata isyanı gibi "yorgunum, dur artık" diye inlesede beynim asla düşünmekten yorulmuyor. ne içersem içeyim uyuşmuyor. hiçbir içki iç sesimi bastıramıyor. beynimde yorgun düşsün istiyorum. düşünemeyecek kadar yorgun düşsün. hiçbir şey bilmeyip, her şeyi unutsun. içim sızlıyor. kalbimden ayaklarıma doğru kan akıyor. geçtiğim yolları boyuyor ve her acı kan izlerimden buluyor beni. tanrım! kalbim acıyor! ne yapmalıyım daha fazla düşünmemek için? en iyisi okumalıyım. tehlikeli oyunlar oynamalıyım. kafamın içinde emekli albay hüsamettin tambay konuşmalı. hikmet gibi tertemiz delirmeliyim. anlamsızlıklar iç...
Devamı