mehmet abi
saat gece 3.14
kendimi eve kapatışımın bilmem kaç gün ertesi. depoladığım bütün sigaralarım an itibariyle benden daha fazla bitik. küllük dolmuş, izmaritler yerlere savrulmuş. bu saatte açık tekel çok uzak. alışkınım sokaklara, uzaklara. evin karşısında ki petrol ofisine gitmek geçiyor aklımdan. üstüm başım dağınık. dünyadan bıkmışım. üşeniyorum uzaklara gitmeye. ama bir yandan da ihtiyacım var nefes almaya. dolabımın karşısına geçip elime geçen ilk şeyleri üzerime geçiriyorum, özensizce. makyaj malzemelerimle göz göze geliyoruz. kaçırıyorum gözlerimi bu göz temasından. boyunları bükük. belki de kullanacak birine vermeliyim artık. sabahın 6'sında kalkıp saçını başını düzleştirip, makyaj yapıp evden çıkabilen kadınlara hayranım kendimi bildim bileli. çok zahmetli gelir bana. yataktan kalktığım gibi giderim çoğu zaman her yere. hep vaktinden çok geç. çantamı alıp ayakkabılarımı giyip sigara almak için çıkıyorum evden. uzağa gidiyorum. nefes aldığımı hissediyorum. sanki balkonda ki havayla burdaki hava aynı değilmiş gibi. alkol kokusu geliyor burnuma. sağım solum zil zurna sarhoşlarla dolu. yürümeye devam ediyorum. yürürken aklımı kurcalıyor bazı kahrolası şeyler. düşünüyorum. delirecek kadar düşünüyorum. aslında sarhoşların sadece kendini bilmeyen, ayakta duramayan, birilerinin desteğiyle yürüyen insanlar olmadığını, aksine alkolün arkasına sığınıp, birilerinin omzuna kolunu atan, yalnız hissetmek istemeyenler olduğunu düşünüyorum mesela. bence sarhoş olmak güzel. çok güzel. ağlasa şimdi bu adamlar dertten, gülseler mutluluktan diyemem. sarhoşluk en üst düzey mertebe. dokunulmaz olur insan. duvarı olur kanına karışan alkolün etkisiyle dönenin başı sandığı ama aslında dünyası. üzerine yıkılır bazen o duvar. enkaz altında kalır. tekelin önüne geliyorum. içeri girip kasada duran mehmet abiye selam veriyorum. "kaç paket olsun nil hanım?" diyor. 10 diyorum. şimdilik 10 paket olsun mehmet abi. severim mehmet abiyi. o da kalabalıklar içinde yalnız kalanlardan. oturur çilingir sofrasında bir büyüğümüzle dertleşiriz bazen. arka fonda hep neşet ertaş çalar. bazen sadece konuşur, birbirimizin ne dediğini umursamadan içimizi dökeriz. mehmet abi diyorum parayı uzatırken, kap bir büyük kuralım sofrayı yarın akşam. ne zamandır yapmadık. küçük çocuğa dönüyor hemen. gözlerinin içi gülüyor. "kuralım abim, sen istersin de kurmam mı?" diyor. gülümsüyorum. hiç olmadığı kadar içten gülümsüyorum. "ama bir şartla" diye ekliyor. her şartın kabul abim diyorum içimden. devam ediyor. "rakı benden, mezeler senden." tamamdır mehmet abi deyip çıkıyorum. çıkar çıkmaz bir sigara yakıyorum. mehmet abinin anlattıkları geliyor aklıma. kafamın içinde dolanıp duruyor. onunda kolay bir hayatı olmamış. çok zorluklar çekmiş ama ayaklarının üstünde dimdik durmuş her zaman. abi kardeş ilişkisinden çok başkaydı bizim ilişkimiz. kimi zaman birbirimizin olmayan ailesi, kimi zaman kimsesi olurduk. yetimhanede büyümüş mehmet abi. ezilen, sessiz çocuk olmuş her zaman. doğumda ölmüş annesi. anne nedir bilmez. biri anne dese öyle içten, gözleri dolar ama ağlamaz. babası alkoliğin tekiymiş. 8 yaşına kadar her allahın günü dövmüş abimi orospu çocuğu. dayanamamış en sonunda. kaçmış evden. günlerce sokaklarda kalmış. sonrası yetimhane. orda da dayak yemiş bazı zamanlar. hiç şikayet etmemiş. söz vermiş sadece yüzünü resimlerinden ezberlediği annesine. okuyup büyük adam olacağım diye. üniversite mezunu benim abim. büyüklerin adam olmadığını söyler hep. ondan bırakmış işi gücü tekel açmış kendine. evlenmemiş hiç. "büyük olmasamda olur, adamlık en güzel büyüklüktür." der hep. sigaramın bittiğini fark ederek yenisini yakıyorum. kara göründü. diğer yandan günün aymaya başladığını fark ediyorum. günler sonra evden çıkmak yaşadığımı hissettiriyor. birde sigara öldürür yazıyorlar paketlerin üstüne. sigara olmasa o evin içinde ölüyüm ben pezevenk. arada bir sigara almak için çıkıyorumda yaşadığımı hissediyorum. sanırım ezbere bildiğim sokaklarda kaybolacağım. belli mi olur? belki kendimi bulur da dönerim eve.
kendimi eve kapatışımın bilmem kaç gün ertesi. depoladığım bütün sigaralarım an itibariyle benden daha fazla bitik. küllük dolmuş, izmaritler yerlere savrulmuş. bu saatte açık tekel çok uzak. alışkınım sokaklara, uzaklara. evin karşısında ki petrol ofisine gitmek geçiyor aklımdan. üstüm başım dağınık. dünyadan bıkmışım. üşeniyorum uzaklara gitmeye. ama bir yandan da ihtiyacım var nefes almaya. dolabımın karşısına geçip elime geçen ilk şeyleri üzerime geçiriyorum, özensizce. makyaj malzemelerimle göz göze geliyoruz. kaçırıyorum gözlerimi bu göz temasından. boyunları bükük. belki de kullanacak birine vermeliyim artık. sabahın 6'sında kalkıp saçını başını düzleştirip, makyaj yapıp evden çıkabilen kadınlara hayranım kendimi bildim bileli. çok zahmetli gelir bana. yataktan kalktığım gibi giderim çoğu zaman her yere. hep vaktinden çok geç. çantamı alıp ayakkabılarımı giyip sigara almak için çıkıyorum evden. uzağa gidiyorum. nefes aldığımı hissediyorum. sanki balkonda ki havayla burdaki hava aynı değilmiş gibi. alkol kokusu geliyor burnuma. sağım solum zil zurna sarhoşlarla dolu. yürümeye devam ediyorum. yürürken aklımı kurcalıyor bazı kahrolası şeyler. düşünüyorum. delirecek kadar düşünüyorum. aslında sarhoşların sadece kendini bilmeyen, ayakta duramayan, birilerinin desteğiyle yürüyen insanlar olmadığını, aksine alkolün arkasına sığınıp, birilerinin omzuna kolunu atan, yalnız hissetmek istemeyenler olduğunu düşünüyorum mesela. bence sarhoş olmak güzel. çok güzel. ağlasa şimdi bu adamlar dertten, gülseler mutluluktan diyemem. sarhoşluk en üst düzey mertebe. dokunulmaz olur insan. duvarı olur kanına karışan alkolün etkisiyle dönenin başı sandığı ama aslında dünyası. üzerine yıkılır bazen o duvar. enkaz altında kalır. tekelin önüne geliyorum. içeri girip kasada duran mehmet abiye selam veriyorum. "kaç paket olsun nil hanım?" diyor. 10 diyorum. şimdilik 10 paket olsun mehmet abi. severim mehmet abiyi. o da kalabalıklar içinde yalnız kalanlardan. oturur çilingir sofrasında bir büyüğümüzle dertleşiriz bazen. arka fonda hep neşet ertaş çalar. bazen sadece konuşur, birbirimizin ne dediğini umursamadan içimizi dökeriz. mehmet abi diyorum parayı uzatırken, kap bir büyük kuralım sofrayı yarın akşam. ne zamandır yapmadık. küçük çocuğa dönüyor hemen. gözlerinin içi gülüyor. "kuralım abim, sen istersin de kurmam mı?" diyor. gülümsüyorum. hiç olmadığı kadar içten gülümsüyorum. "ama bir şartla" diye ekliyor. her şartın kabul abim diyorum içimden. devam ediyor. "rakı benden, mezeler senden." tamamdır mehmet abi deyip çıkıyorum. çıkar çıkmaz bir sigara yakıyorum. mehmet abinin anlattıkları geliyor aklıma. kafamın içinde dolanıp duruyor. onunda kolay bir hayatı olmamış. çok zorluklar çekmiş ama ayaklarının üstünde dimdik durmuş her zaman. abi kardeş ilişkisinden çok başkaydı bizim ilişkimiz. kimi zaman birbirimizin olmayan ailesi, kimi zaman kimsesi olurduk. yetimhanede büyümüş mehmet abi. ezilen, sessiz çocuk olmuş her zaman. doğumda ölmüş annesi. anne nedir bilmez. biri anne dese öyle içten, gözleri dolar ama ağlamaz. babası alkoliğin tekiymiş. 8 yaşına kadar her allahın günü dövmüş abimi orospu çocuğu. dayanamamış en sonunda. kaçmış evden. günlerce sokaklarda kalmış. sonrası yetimhane. orda da dayak yemiş bazı zamanlar. hiç şikayet etmemiş. söz vermiş sadece yüzünü resimlerinden ezberlediği annesine. okuyup büyük adam olacağım diye. üniversite mezunu benim abim. büyüklerin adam olmadığını söyler hep. ondan bırakmış işi gücü tekel açmış kendine. evlenmemiş hiç. "büyük olmasamda olur, adamlık en güzel büyüklüktür." der hep. sigaramın bittiğini fark ederek yenisini yakıyorum. kara göründü. diğer yandan günün aymaya başladığını fark ediyorum. günler sonra evden çıkmak yaşadığımı hissettiriyor. birde sigara öldürür yazıyorlar paketlerin üstüne. sigara olmasa o evin içinde ölüyüm ben pezevenk. arada bir sigara almak için çıkıyorumda yaşadığımı hissediyorum. sanırım ezbere bildiğim sokaklarda kaybolacağım. belli mi olur? belki kendimi bulur da dönerim eve.
Yorumlar
Yorum Gönder