veda.


yaktım. önüme çıkan, dilime gelen kalemimin çizdiği her şeyi yaktım.
düşündüm, yaktım.
ağladım, yaktım.
gözyaşlarım benzin gibiydi. gözümden düşen her damla harladı, daha çok ağladım.
kıyımdan, köşemden tutuştum, yandım.
yandıkça bir sigara daha yaktım çünkü iyi geldi tek yananın ben olmadığımı bilmek. koskoca karanlıkta nokta kadar yanan bir alev iyi geldi yalnızlığıma, aldı götürdü küllerimi. göğün yüzüne vurdu, yerin yüzüne vurdu. canımın yangınını harladı. tek yananın o, tek yakanın ben olmadığımı anlattı kendince. dili yoktu, konuşamazdı. benim vardı. ne kadar konuştuysamda anlamadı. zaten beni kimse anlamadı. o nasıl anlayacaktı? ben mi anlatamamıştım kendimi? oysa konuşmak çok kolay değil miydi? bebekken öğrenmiştik hani. her derdimizi annemize anlatıp, babamızın halini hatrını sorup kaçmaz mıydık kağıt kalemle tanışana kadar? tanıştıktan sonra kendimizden bile kaçmayacak mıydık sanki? vurmayacak mıydık o prangaları aklımızın her bir uzvuna? yasaklamayacak mıydık düşünmeyi? bilmiyor muyduk düşünmek zehirdi? bilmiyorduk ki. çünkü hep yanlış yerlere vurduk prangaları. asıl pranga aklımıza değil ellerimize vurulmalıydı. asıl zehir yazmaktı, düşünmek panzehir. nasıl edilirdi veda? ellere pranga vurarak mı? yoksa kağıdı kalemi parçalayarak mı? kağıt kalem olmasa havaya suya yazmayacak mıydık sanki? tabii yazacağız. zaten bundan vurmayacak mıyız prangayı ellerimize? çünkü düşünerek kurtulabilirdik her şeyden. ya yazamazken? bende kurtulmak için bu yazma belasından yazmayacaksanız teslim oluyorum. ateş ederseniz bir şekilde hayatta kalırım çünkü, yazarsanız kaçar gider bu ruh bedenden. yine de yazın siz. ben yazamam ama siz yazın. bunlar benim son satırlarım. elveda kağıdım, elveda kalemim, düşüncelerim, ellerim. hoşgeldiniz prangalar. sizlerde kendinize iyi bakın. unutmayın beni. yazanı unutmazken yazmayanı yok saymayın. bana da iyi bakın. ara sıra görüşüme gelin. gizlice sokun eski dostlarımı. uzaktan görüp bir şeyler mırıldanabileyim onlara. cezamın bittiği gün özgürlüğümü alıp geleceğim sizlere. sözüm olsun, oturup bir büyük devireceğiz. o güne kadar size kaldıracağım kadehlerimi, sözüm olsun. diyebileyim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

bitti

nereden başlasam, nasıl başlasam bilmiyorum. belki de korkuyorum başlayamamaktan, başladığımda bitirememekten. ilk defa ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi, ne anlatacağımı bilmiyorum. mutluyken yazamazmış insanlar. mutlu gibi görünüp, içinde mutsuz olanlardanım ben. içi yangın yeri olanlardan, enkaz altında kalanlardan. o kadar alışmışım ki düzensizlik içinde bir düzen kurma çabasında olmaya, her şey düzene girmeye başladığında "noluyoruz ulan?" diye tepki veriyorum ister istemez. unutmak istiyorum. geçmiş günlerde canımı yakan, beni enkaza çeviren her şeyi unutmak. unutuyorum da. ama bu şehrin her bir metrekaresinde, yaktığım her sigarada, duyduğum her cümlede, baktığım, gördüğüm her nesnede yeniden hatırlıyorum enkazlarımı. bazen kendimi bir yerlere odaklanmış halde buluyorum. o anlarda ben, ben olmuyorum. sanki ruhum çıkıyorda, bedenim öylece bütün düşüncelerle kalıyor gibi. nefes almak için çıkıyor dışarı. o bir iki dakikalık her şeyden uzaklaşmış olmanın huzuruyla geri dönüy...
Devamı

erkekler ağlamaz

Resim
"Hani erkekler ağlamazdı abi?" "Ben sana erkekler ağlamaz demedim ki. Erkeklerde ağlar ama gizli gizli." "Hıçkırıkları kendini ele verdi. Biliyor musun abi? O an gitmek istemedim yanından. Onunla beraber tüm dünyaya söverek ağlamak istedim." "Seni ağlatan bütün nedenlerin amına koyayım! Bak ben ne olursa olsun yanındayım!" Yapamadım. "Neden?" "Daha önce hiçbir erkeği ağlarken görmedim ki abi." Normal bir insanın ağlaması gibi değildi. Yıllardır içine akan bütün acıları gözlerinden sel olup aktı sanki. Oysa ben ruhunu iyileştirebilirdim eğer sihirli değneğimi kaybetmeseydim. Susma abi! Her allahın günü başımın etini yerken en ihtiyacım olduğu an susma! "Peki abim. Sen içinde ki çığlıkları dışına bir kaç damla göz yaşıyla atmaya çalışıp nil nehrini odana taşırken ağlamasına üzüldüklerinde düşündü mü bunları senin için? Herkes sıra sana geldiğinde kaybetmedi mi sihirli değneğini?" Her zaman olduğu gibi yine ha...
Devamı

tehlikeli oyunlar

neresini sevmeliydim bu hayatın? boktan gidişatını mı? ya da kendinden soğutuşunu? belki de yoruşunu? ne kadar hızlı yürüsem, açtığım o hareketli son ses müzik morfin gibi damar yolu yerine kulaktan girsede beynime, olmuyor. kafamda ki hiçbir ses güzel notalara bürünüp bokunu çıkarana kadar dinleyebileceğim bir şarkı haline gelmiyor. koşarcasına yürümekten tüm vücudum ruhumun hayata isyanı gibi "yorgunum, dur artık" diye inlesede beynim asla düşünmekten yorulmuyor. ne içersem içeyim uyuşmuyor. hiçbir içki iç sesimi bastıramıyor. beynimde yorgun düşsün istiyorum. düşünemeyecek kadar yorgun düşsün. hiçbir şey bilmeyip, her şeyi unutsun. içim sızlıyor. kalbimden ayaklarıma doğru kan akıyor. geçtiğim yolları boyuyor ve her acı kan izlerimden buluyor beni. tanrım! kalbim acıyor! ne yapmalıyım daha fazla düşünmemek için? en iyisi okumalıyım. tehlikeli oyunlar oynamalıyım. kafamın içinde emekli albay hüsamettin tambay konuşmalı. hikmet gibi tertemiz delirmeliyim. anlamsızlıklar iç...
Devamı